Om te ontdekken wat je, van binnenuit, echt blij maakt, is het nodig om te fantaseren.
Je verbeelding de vrije loop te laten.

Weet je wat een van de oefeningen is die ik mijn klanten áltijd laat doen?

Ze gaan noteren waar ze energie van krijgen. Dingen waarbij ze de tijd uit het oog verliezen. Activiteiten, taken of omstandigheden waar ze naar uitkijken.

Maar ojee, owee. Ik heb al dikwijls genoeg gezien dat fantaseren niet voor iedereen even makkelijk is of op elk moment lukt.

Door die stemmetjes in je hoofd.
Weet je wel?!

Een heel goede manier om je verbeeldingskracht een handje te helpen, is om de oefening buiten te doen.

Kies daarvoor een locatie om te wandelen die jij mooi vindt.
Vergezeld van een schrijfboekje en een pen.

Als je aankomt, ga dan niet gelijk antwoorden zoeken op de vragen.
En verwacht ook niet dat je intuïtie onmiddellijk ‘aan’ staat.

Het is goed om eerst een stukje te stappen.
Daarbij je aandacht te richten op je ademhaling.
Enkele keren de lucht diep in te ademen. En weer uit te ademen.
Te luisteren naar wat je rondom je hoort.
De wind, de regen, de kou of de zon te voelen.

En pas daarna weer aan de vragen te denken.

“Waar krijg ik energie van?”
“Waar kijk ik naar uit?”
“Wat zijn taken, activiteiten waarbij ik de tijd uit het oog verlies?”

Zoals gezegd, de antwoorden komen niet altijd meteen.

Ik zat afgelopen zondag wel 4 uur aan het Schulensmeer.
In mijn eentje.

Op mijn ademhaling te letten tegen een boom.
Een stukje stappend en intussen bewust rond me kijkend en de wind voelend op mijn huid.
Ik lag zelfs even te slapen in het gras.

En nee, er kwamen geen antwoorden.

Achteraf gezien niet verwonderlijk.

Het afgelopen jaar verloor ik eerst mijn moeder, kreeg ik nadien een relatiebreuk te verwerken en heb ik heel wat aan mijn hoofd met het afwerken van mijn nieuwe appartement.

Dus de vragen waren er heus wel ;-)
Meer nog, ik zat de laatste tijd zoveel in mijn hoofd dat er blijkbaar eerst iets anders nodig was.

Want ik vond tijdens dit uitje wél rust.
Ik ging dieper ademen en maakte weer connectie met mijn lichaam.

Dat was precies wat ik nodig had. Wat er blijkbaar eerst moest zijn.

Ik vertel je dit zodat je de lat ook niet te hoog legt voor jezelf.
Want daar hebben ook heel wat van ons last van ;-)

Het kan dus perfect zijn dat je eerst weer rust mag voelen, vooraleer je verder geraakt.

Blijf volhouden.
Blijf de natuur in gaan.
Blijf connectie maken met je hart.

Natuurlijk kan het zijn dat het moeilijk is om dit in je eentje te doen.
En heeft die kwebbeltante in je hoofd genoeg redenen waarom je geen tijd hebt bijvoorbeeld.

Ik wens je veel buitenplezier.
En een connectie met je verbeeldingskracht.

Mijn vraag aan jou

Ben jij klaar om te zeggen: “nu ik”?