Controle.
Yep, dat is me het thema wel, beste lezer.

Op de inspiratiereis in Peru werd onze groep daar heel erg op getriggerd, tijdens de trektocht bij de Q’eros-gemeenschap.

We hebben daar heel veel geleerd.
Om controle los te laten ;-)

Want…

“We vertrekken binnen een half uur” is daar dat we er binnen anderhalf uur nog zitten.
“We wandelen vandaag 5 uur” is even nadien ineens een 3 uur durende wandeling.
“Komen jullie want we gaan aan de ceremonie beginnen” resulteerde erin dat wij ijverig 10 minuten later in de gemeenschapstent op een stoeltje zaten, maar dat het nog zeker een half uur duurde vooraleer er maar iets van beweging kwam in de sjamanen.

En als de paarden niet in dit dorp zijn vandaag, dan zoeken we toch gewoon enkele mannen met brommers om al het materiaal te verhuizen. No big deal.

Dat controle loslaten ook voor mij een dingetje is, kwam duidelijk naar boven tijdens een oefening die ik met de groep deed.

Ik trok voor mezelf een kaartje:

“reality or illusion,
which is which?”

Dus daar zat ik.
In een ongelofelijk afgelegen gebied met een speciale energie, nog meer bijzondere lokale mensen en een hoogte van 4000 meter, op een muurtje te bezinnen over deze vraag.

Of beter: ik vroeg aan mijn hart wat dit betekende.
Ineens kwam het woord ‘controle’ bij me op.
Dat ik denk dat het realiteit is en ik effectief dingen kan controleren, maar dat controle eigenlijk gewoon een illusie is.

Ik ben net verhuisd. Naar mijn eigen stek.
En het is wennen aan die vastigheid.

Want ik ben het hele jaar een nomad geweest: ik logeerde bij mijn vader, kreeg een werkruimte bij een vriendin en liet mijn spullen tot vorige week bij mijn ex.

En nu weet ik eigenlijk niet of ik die vastigheid nog wel wil.
In de zin van: vast in dit appartement wonen.

Want 1 ding is me de afgelopen 2 maanden heel duidelijk geworden: het woord ‘pelgrim’ past bij mij.
Het is een titel waar ik heel blij van word en dus met plezier op mezelf plak.

Dus wil ik meer pelgrim zijn in het leven.
Onbekende wegen tegemoet.
Reizen (nog) meer in mijn leven inpassen.

En dan komt daar die controle weer om de hoek.
Want dan begint mijn hoofd oplossingen te zoeken hoe ik dat dan kan doen (maar die mijn hoofd zo on the spot dus niet vindt…).

En is het weer de kunst om die controle los te laten.
Dat vertrouwen te zoeken.
En het op mijn pad te laten komen.

Peru is voor alle deelneemsters een diepgaande transformerende ervaring geweest.
En nog steeds werkt het door.

Mijn vraag aan jou

Hoe zit het met jou?
Kan jij van de Q’eros-mensen leren om het leven meer te nemen zoals het komt?
Om minder te regelen, te plannen of te willen vasthouden?

En op welk thema speelt voor jou “reality or illusion, which is which”?

Mijn uitnodiging aan jou om hier een moment voor te nemen.