Voel jij regelmatig de nood aan iets nieuws?
Kijkt je omgeving je daarbij met draaiende ogen aan?
Of klinkt er dat stemmetje in je hoofd dat zegt ‘dat je nu toch eens iets moet volhouden’?

Ik vertelde je dat ik zou delen waarom ik eind van het jaar stop met het systeem van de loopbaancheques.

Omdat ik weet dat mijn redenen ook voor jou signalen kunnen zijn dat het tijd is voor iets nieuws.

Weet je dat het voor een bepaald deel van de bevolking een belangrijke waarde of drijfveer is?
Die behoefte aan iets nieuws.

Omdat ze klaar zijn met iets. Uitgekeken.

Voor deze mensen zijn zelfs heel wat namen bedacht:
multipassionates, creatieve generalisten, polymaths bijvoorbeeld

Alleszins zijn het mensen die
– niet in een hokje passen,
– houden van afwisseling en
– helemaal ‘aan’ gaan wanneer ze iets nieuws kunnen leren.

Zoals beloofd, dit zijn mijn redenen om te stoppen met het systeem van de loopbaancheques:

Ten EERSTE omdat het VOELT alsof ik er klaar mee ben.
Zo iets van: been there, done that.

En dit is een perfecte reden.
Ook al zouden anderen in je omgeving er helemaal niks van snappen.
Want zeker een specialist zit anders in elkaar en kán dat ook niet snappen.

Maar de kunst is dat je naar je eigen gevoel luistert.

Wanneer je niet in een hokje past, is meer doen van hetzelfde een one way ticket naar bore-out, verlies van je zelfvertrouwen of verminderen van je levensenergie.

De TWEEDE reden waarom ik stop, is omdat je intussen om de oren geslagen wordt met loopbaancoaches.
En als “iedereen het doet”, dan haak ik af.

Er zit blijkbaar een stukje ontdekker in me.
Ik was bijvoorbeeld ook bij een van de eerste wandelcoaches in Vlaanderen. Way back, in 2012 al.

Niet luisteren naar die behoefte om iets nieuws te doen, zou mentale zelfmoord zijn.

Zit er ook een ontdekker, een vernieuwer in jou?
Geef hem de ruimte.
Misschien is het tijd voor een nieuw project.
En dat zou bijvoorbeeld ook een nieuwe hobby kunnen zijn.

De DERDE reden om te stoppen met het systeem van de loopbaancheques,
is dat ik een nieuw label moet aanvragen

(geen mandaat-verlenging, want die heb ik op basis van mijn ervaring al opnieuw gekregen voor de volgende 6 jaar – en toch laat ik het schieten).

Maar dus nog een ander label.

Daar komt nogal wat administratie bij kijken.
Dat is niet mijn ding, maar dat is niet de hoofdreden.

Het is vooral omdat dat label niets zegt over de inhoudelijke kwaliteit van je coaching.
Dus ik vind dat een onnuttige regel.

En ik heb een allergie op dingen die in mijn ogen onnuttig zijn.

Dat had ik bijvoorbeeld ook toen ik nog voor Heinz werkte.
Een grote firma waar veel in procedures gegoten was.
Op zich is dat nodig, alleen is dat voor mij niet de omgeving waarin ik floreer.

Misschien ben jij ook wel iemand die al begint te zuchten bij de volgende (in jouw ogen onnuttige) procedure.

Zo heb ik wel eens enkele vrouwen uit hetzelfde bedrijf in coaching gehad.
Ze snapten niet waarom hun motivatie zoek was.
Het bedrijf waar ze werkten, was gegroeid van KMO naar een grote, zelfs multinationale, speler.
De hands-on mentaliteit was er weg. Alles moest volgens procedures.
En ze pasten daar niet in.

Wanneer je je motivatie voor iets verliest, is het goed om te kijken waar dat aan ligt.
Zodat je kan bijsturen.

Niet tegen jezelf zeggen dat je je moet aanpassen.
Of dat je moet volhouden.

Is er iets waar jij je in herkent?
Let me know.
Ik ben erg benieuwd.