Feel the fear and do it anyway is de titel van een boek.
Maar het is niet daar dat ik iets over wil vertellen.

Wel over een eigen ervaring.
Een spannende stap.

En hoe ik er dan toch toe kwam ‘to feel the fear and do it anyway’.

 
Ongetwijfeld ken jij ook momenten dat je een stap wilde nemen en angst voelde.
Of zit je nu misschien in zo’n proces.
 
Dan wens ik je hiermee veel inspiratie.
 

Eerst even vertellen wat die spannende stap voor mij is:

Volgend jaar ga ik samenwerken met iemand.
Iemand anders gaat voor VrouwKracht een tocht begeleiden.
 

En blijkbaar was dat spannend voor me.
 

Dus vooraleer ik zover was, gebeurde er een heel proces.
 
Enerzijds voelde ik aan de excitement in mijn lijf dat het goed zat.

Tegelijkertijd waren daar er die stemmetjes.
Die me zeiden “Is dat wel een goed idee?”
“Het is wel onder jouw naam hè”
“En wat als je die tocht niet vol krijgt?”
“Hoe ga je het praktisch aanpakken?”
 

Vooral die laatste, de HOE-vraag, is een killer.
 
Dus ben ik de vraag aan mezelf gaan omdraaien:
“wat is het ergste dat er je kan gebeuren?”, zei ik tegen mezelf.
En ik vroeg mezelf “hoe is het wel mogelijk?”

Verder bleef ik terug gaan naar dat gevoel van excitement in mijn lijf.
 
En die excitement vertelde me dat ik er echt heel veel zin in had.

Dus beet ik door, dwars door de angst heen.

Wat er dan gebeurt, heb ik al vaker gezien.
Niet alleen bij mezelf, maar ook bij vrouwen die ik begeleid.

Het ogenblik dat ik de beslissing nam ‘ja, ik doe het!’ viel er iets van me af.

Kon ik genieten van de excitement.

En voelde ik nog meer ‘dit is wat ik te doen heb’.

Hetzelfde proces had en heeft Veerle, die de tocht gaat begeleiden, trouwens ook

 
Angst is dan ook geen goede raadgever.
Die vertelt je alleen dat je iets gaat doen wat je nog nooit gedaan hebt.

Belangrijker is het gevoel dat vlak vóór de angst zit: is dat excitement of iets zoals ‘keep your hands off’?
 

Veel succes to feel the fear and do it anyway.
 
Walk your Way!