Hoe een mens toch kan worstelen en vastlopen in zichzelf.

Omdat je controle wil.
Met je hoofd oplossingen bedenkt.
Verwachtingen hebt.

Herken je dat?

Ik ging er weer eens goed doorheen.
Eind september stapte ik het stuk van de camino van Santiago de Compostela naar Finisterre.
Alleen.
Zonder mijn vader die er de eerste keer bij was, of de geweldige dames op de andere tochten.

Heel stoer ging ik.
Zonder plan. Zonder voorbereiding. Zonder reservaties.

Het werd een echte camino.
Met downs en inzichten.
Ook al was het “maar” enkele dagen.

Ik heb geworsteld.
EN ik gaf me over.

Het zijn lessen die ook in ons leven kunnen gelden.
Hoe vaak probeer je je niet in te passen in wat je denkt dat een normaal leven is? Wat hoort?

En hoe vaak probeer je je niet te schikken naar wat je denkt dat van je verwacht wordt?
In plaats van je hart te volgen.

Ik heb dus drie dagen lang geworsteld.
Omdat ik te snel liep doordat ik me ongemakkelijk voelde (en me dat 2 blauwe, pijnlijke teennagels opleverde).
Omdat ik niet alleen wilde lopen en dus met iemand meestapte die ik eigenlijk al na een paar kilometer had moeten afschudden (maar niet deed).
Omdat ik had verwacht om de zee te zien en mooie foto’s te maken (maar daarentegen 3 dagen in de mist liep).

Het was die mist die het me liet inzien: ik ben hier om naar binnen te gaan, niet om een fantastische omgeving te zien.

Dus ging ik op dag 4 zitten op een klein strandje.
Zo’n 7 kilometer voor Finisterre.

En ik gaf me over.
Surrender.
Maakte me nederig (en dat is iets anders dan onderdanig).

Ik ging uit mijn hoofd en zakte naar mijn hart.
Waardoor ik aan mijn hart kon vragen wat het wil.

Door deze surrender liet ik op de een of de andere manier de controle los.
Waarbij ik aan het universum zei dat het oké is wat het op mijn pad stuurt.
Ook al weet ik niet wat er komt.

Op dat strand ging ik in het loslaten van de controle.
Loslaten om het leven proberen vast te houden en te controleren.

Gaan doen wat bij je past.
Niet door met je hoofd te zoeken, maar door je over te geven.

Zo voelt het nu voor mij.

Deze camino opende opnieuw mijn hart.
En dit artikel is dan ook volledig vanuit die energie geschreven.

Hopelijk biedt het jou inspiratie om telkens weer terug te keren naar je hart.
Door het te vragen wat het wil.
En te voelen.

Lukt mij dat altijd?
God nee, het is moeilijk. Want ik zou zo weer terug naar de camino vertrekken.
En dan ga ik weer in mijn hoofd.
Maar ik kan wel heel snel shiften nu.
Omdat ik dat gevoel ervaren heb en er weer naar kan terug keren.

Ik wens het jou.
Zodat je kort bij jezelf kan blijven.

Mijn vraag aan jou

Wat doe jij als je nood hebt aan rust in je hoofd?
Weet jij hoe terug te keren naar dat hart?
Als je wil luisteren wat het je te vertellen heeft op vragen als: ‘Om wie geef ik echt?’, ‘Wat vind ik belangrijk in mijn leven? Hoe ga ik verder met mijn werk?’