Issues in ons leven.
We willen ze vaak loslaten.

Omdat we geloven dat dat de manier is om weer verder te kunnen.

Nu krijg ik meestal een brr-gevoel bij het woord loslaten.

Tijdens de pelgrimstochten komt het regelmatig naar boven. Dan krijg ik het relaas van een gebeurtenis die ervoor zorgt dat iemand het gevoel heeft dat ze niet verder kan in haar leven, dat het bepaalt wat ze wel of niet doet.

‘Inge, ik moet dit loslaten’, is wat ik dan vaak hoor.
Dikwijls lopen ze ook mee, op pelgrimstocht, juist omdàt ze iets willen loslaten.

Alleen… loslaten…
Ik heb dat nog nooit op commando gekund.
De vele goede raad van anderen ten spijt.

Ik word zelfs moe van dat woord. Want het voelt als een strijd voor me.

Ook tijdens de laatste pelgrimstocht naar Santiago de Compostela kwam het loslaten bij een aantal vrouwen voorbij.
En liepen we letterlijk een stuk hierrond samen.

Zelf hou ik meer van het woord acceptatie.

Dat is milder naar jezelf toe.

Want dan hoeft het niet weg.
Mag het er zijn. In je rugzak van het leven.
Als iets wat gebeurd is.

Dat je als het ware ‘mag leven met, maar dat het je leven niet meer bepaalt’.

Daarmee geef je aan dat het iets is dat je met momenten echt nog wel eens parten mag spelen.
Dat je nog steeds met momenten emoties over dat issue mag hebben.

EN waarbij je er niet in blijft vastzitten.

Zo krijg je als het ware keuze.
Waardoor je er sneller weer uit geraakt.

Ook dat is voor mijn gevoel veel milder naar jezelf toe.

Want hey, opnieuw vastlopen op een oud patroon, it can happen.
We zijn toch God niet?

Het gaat er volgens mij om dat je het herkent en er daardoor sneller uit kan.
Omdat je je er bewust van bent en zo een keuze hebt.

Mijn vraag aan jou

Heb jij nood aan het accepteren van oude patronen of belemmerende issues?