Deze week sprak ik in de wachtkamer bij de dokter spontaan met een vrouw over hoe moeilijk het voor vrouwen is om nee te zeggen. Om tijd te nemen voor zichzelf. ‘Want vrouwen zijn zo’n goede zorgers”, zei ze.

Herken je dat? Dat je druk bezig bent met alles en iedereen behalve jezelf?

Twee weken geleden was ik onderweg met een groep vrouwen. Madammen die er bewust voor gekozen hadden om tijd voor zichzelf te nemen.
Om eens even stil te kunnen staan bij zichzelf. Figuurlijk dan wel.
Want letterlijk hebben ze niet zo veel stilgestaan. Nee, ze stapten een dikke 200 kilometer in 9 dagen.
(Bij benadering. De kilometers waren het onderwerp van geanimeerde gesprekken. Mijn uitgewerkte boekje op basis van de – toch wel gerenommeerde – Michelingids, bleek af te wijken van de stappenteller van een van de deelneemsters. Zij kwam telkens een aantal kilometers hoger uit. Hilariteit alom. In werkelijkheid zouden we dus meer gewandeld hebben dan de vooropgestelde 210 kilometer. Maar ach, wie maalt daar nog om als je zo’n traject aan het doen bent?)

Wat die dames aan het doen waren?
Ze wandelden een stuk van de pelgrimstocht op weg naar Santiago de Compostella.

En opnieuw kon ik het weer zien: hoe louterend het is om uit de ratrace te stappen. Om de tijd te nemen voor jezelf.

Echt heel bijzonder om mee te maken.

9 dagen fysiek inspannen, emotioneel en fysiek je grenzen ontdekken, overschrijden of juist heel erg aangeven: het doet wat met je.

Het brengt antwoorden en inzichten.

Na thuiskomst schreef Susanne het volgende aan de andere groepsleden:

“Mis het wandelen, het buiten zijn, het onderweg zijn, het niet piekeren maar mijmeren en – misschien vreemd – ook de kick van het afzien.
En jullie mis ik ook. Wat een mooi avontuur was het, hè!
Het heeft me behoorlijk gegrepen en als het zou kunnen, zou ik zo weer teruggaan en verder stappen.”

Op zo’n tocht kan je je openstellen voor signalen en heb je tijd en ruimte om contact te maken met wat je écht wil.
Ver weg van alle ‘moetens’, verwachtingen en rollen in je dagelijkse leven.

Ook in het dagelijkse leven vraag ik wel eens om signalen. Wanneer ik vastloop. Of het even niet meer weet.
Zo vroeg ik een tijdje geleden aan het universum om me een duidelijk signaal te geven over een volgende stap in mijn werk en leven. Ik kreeg het diezelfde dag nog.

In de vorm van een Facebook-bericht.

Waardoor ik gewoon WIST dat ik een trektocht wilde organiseren in het Atlasgebergte in Marokko.

Hoe ik wist dat het iets voor mij was?
Omdat ik er ongelofelijk blij van werd en meteen ‘goesting’ kreeg om erin te vliegen.

Zelf word ik helemaal blij van het idee om vrouwen te mogen begeleiden en hen te ondersteunen in dat wat zich aandient op zo’n reis.

Maar weet je wat?
Het is tegelijk ook akelig voor me.

Dat is wat er eveneens gebeurt als je gaat voor dromen: angst komt er steeds bij kijken.
Dan hoor ik zo’n stemmetje in m’n hoofd dat zegt “wat als er niemand interesse heeft”?
Pff. ExcuusTruus aan het woord.

Wat ik daar tegen doe?
Net zoals toen ik onderweg was naar Compostella en het even niet zag zitten, ga ik visualiseren. Toen, dat ik mezelf zag aankomen op het plein voor de kathedraal.
Nu zie ik mezelf onderweg. Samen met vrouwen. Met de muilezels die een stukje voor ons lopen. En zie ik mezelf rondkijken. En prachtige bergen zien.
Een overweldigend gevoel krijgen. Misschien zelfs wel tranen in mijn ogen voelen. En te voelen hoe leuk het is.
Dat helpt om me stappen te zetten. Dwars door die angst heen.

Ik nodig jou uit om eens aan het universum een duidelijk signaal te vragen.
Over een volgende stap in je werk of je leven.
Of hoe je kan gaan voor je droom.
En dan te luisteren naar de signalen.
Zodat ook jij een stap gaat zetten.
En zie het jezelf al doen.

Eigenlijk is dit een hele simpele manier om meer te gaan doen wat bij je past.

Blijkt de Trektocht naar Marokko voor jou dit signaal te zijn? Wees welkom. Ik ga graag met je op weg.

Mijn vraag aan jou

Heb je het uitgeprobeerd? Welk signaal heeft het universum jou gegeven?