Rijden in de mist en je leven of carrière een andere wending geven hebben heel wat gemeen.

Dat bedacht ik me afgelopen zaterdagochtend weer.

Ik was met de auto onderweg naar het Schulensmeer voor de terugkomdag met de Compostela-dames van augustus.

Het was echt zo’n mistige ochtend waarbij je maar 100 meter voor je ogen kon zien.

Toch vertrek je met de auto.
Ook al is het zicht beperkt.

Want je wéét dat je, na die eerste 100 meter, plots de volgende 100 meter wél ziet.
En zo gaat het verder.
Elke volgende 100 meter kan je weer een nieuw stukje van de weg zien.

Zo gaat het ook wanneer je een wending wil nemen in je werk of in je leven.

Het is zoals rijden in de mist.
Je kan niet de hele weg zien.

Het komt erop aan een stap te zetten.
Pas dan toont zich de volgende stap.

Je moet alleen weten in welke richting je wil rijden.

Zodat je tijdens het zetten van stappen nog wel naar Parijs aan het rijden bent.
En niet ineens naar Londen.

Je kan het ook vergelijken met wandelen op de camino naar Santiago.

Soms zie je de gele pijlen niet.
Dan komt het erop aan om te vertrouwen dat je juist bent.
En verder te stappen.

Plots zie je dan, op een splitsing, een gele pijl op de grond getekend.
Heel erg duidelijk.

Maar pas zichtbaar wanneer je er vlakbij bent.
Doorstapte.
In vertrouwen.

Ik ben intussen weer onderweg.
Gele pijlen aan het volgen.

Het is mijn stap die ik in vertrouwen gezet heb.
Om totaal onverwacht te gaan stappen.
Mijn hart te volgen.

Dus ben ik nu alleen op weg.
Van Santiago de Compostela naar Finisterre, het einde van de wereld zoals vroeger gezegd werd.
Helemaal aan de oceaan.

Volgend jaar komt deze pelgrimstocht van Compostela naar Finisterre, ’the road to freedom’, bij in het aanbod inspiratiereizen.
Dat is mijn volgende stap.
Eentje waar ik heel blij van word ;-)

Mijn vraag aan jou

Wat is jouw volgende stap, al dan niet in de mist?